چند روزه خیلی دلم گرفته، از دست خودم ناراضیم، فکر کن آدمای ازخودراضی این دور و زمون وقتی از دست خودشون

ناراضی باشن اونموقع خدا دیگه داره چطور فکر می کنه! حس می کنم اراده فولادینم ضعیف شده، خیلی ناراحتم. تنها جایی که

احساس می کردم راحت می تونم حرف بزنم اینجا بود، چون اسمش مزین به کسیه که خیلی دوستش دارم. یاد کربلا که می افتم

حس میکنم هم شانس بزرگی داشتم و هم اینکه شانس بزرگی و از دست دادم...

عجب بدبختی دارن آدماها!این احساس، کار دستمون نده راحت نمی ذارتمون...

راستشو بخوای حوصله اینو هم نداشتم که بیام اینجاو درد دل کنم اما گفتم که تنها جایی بود که...

تا حالا شده به آدمای دور و برتون حسادت کنین که خدا رو بیشتر از من و تو دارن! من دارم می ترکم. نه نه نخندین، که بیشتر

گریه داره...

روزهام یکی یکی دارن میان و می رن، و من فقط نگاهشون می کنم. میشه بهم بگی چیکار کنم... ؟

معنی اعتماد به نفس حقیقی کدام است؟

اعتماد به نفس واقعی هیچ ارتباطی به رویدادهای ظاهری زندگی شما ندارد.
اعتماد به خویش به خاطر آنچه که انجام می دهید بوجود نمی آید،
بلکه بدلیل باورتان به توانایی درونی خود است
که شما را قادر می سازد تا آنچه را که می خواهید انجام دهید.

اعتماد واقعی به خویش همیشه از درون سرچشمه می گیرد نه ازبرون.
از تعهدی که به خود دارید ناشی می شود، تعهدی که هرچه را که می خواهید
و ضروریست انجام خواهید داد. این بر پایه اعتمادی که به خود دارید استوار است
نه بر نتایج نامعلومی که ممکن است به آن ها دست یابید.
اعتماد به نفس باور به قابلیت انسانی خویش است،
اینکه با هرآنچه در زندگی پیش آید روبرو می شوید، از عهده آن ها برمی آیید
و آنچه را که ضروریست انجام می دهید. کار بخصوصی نمی کنید،
این احساس، تمایل شما به عمل کردن است.
اگر به خود به عنوان یک انسان ایمان داشته باشید، فرقی نمی کند که با چه روبرو شوید،
در هر صورت تلاش خواهید کرد و آنچه را که می خواهید بدست می آورید.
این اعتماد به خویش اعتماد به توانایی بخصوصی در شما نیست،
مثل اعتماد به اینکه قاضی یا نوازنده خوبی هستید.
این اعتماد شما به توانایی خود برای عمل کردن است.
آیا متوجه تفاوت می شوید؟

آیا تا به حال فکر کرده اید که یک "شیاد" هستید؟

در روانشناسی اصطلاحی هست که به توصیف احساس موفقیت بیرونی می پردازد

در حالیکه در درون احساس می کنیم که استحقاق این موفقیت را نداریم.

این به این معناست که هرکاری هم که بکنیم باز احساس می کنیم که به نحوی کلک زده ایم.

می گوییم: " چه شانسی آوردم که این شغل نصیبم شد. حالا که این شغل را دارم،

ولی اگر قرار بود از اول شروع کنم، نمی توانستم کاری نظیر آن گیر بیاورم.

یک طوری خودش درست شد. " یا" واقعا نمی دونم که چطور اون قرارداد سنگین رو بستم،

اما فکر نمی کنم که همچین چیزی دوباره اتفاق بیفتد.

این واقعا یه شانس بود" یا" اگر مردم می دونستن که چقدر بی عرضه ام،

اصلا دوست نداشتن با من سروکار داشته باشن.

اگر رئیسم واقعا می دونست که قبلا چه کار می کردم، اصلا منو به حساب نمی آورد.

اگر مردم می دونستن که واقعا راجع به خودم چی فکر می کنم، دیگه به من احترام نمی گذاشتند.

" این را در روانشناسی " پدیده شیاد" می نامند.

گاهی احساس می کنیم مثل شیادها هستیم و این موقعی است که ظاهرا
چیزهایی به دست آورده ایم که انتظار داریم باعث اعتماد به نفس ما شوند،
ولی باطنا اصلا احساس اعتماد به نفس نمی کنیم.

فرقی نمی کند که در زندگی چه چیزی کسب کرده اید

اگر باطنا احساس حقیقی اعتماد به خویشتن را نداشته باشید،

آن دستاورد و موفقیت های ظاهری در واقع ارزش ندارند.

حالا شاید در مرحله ای نیستید که حقیقت گفته های مرا درک کنید.

شاید هنوز برای دستیابی به ثروت وموفقیت تلاش می کنید،

شاید هنوز از نردبان ترقی بالا می روید. و شاید با خود می گویید:

" اگر همه چیزهایی را که می خواهم، داشتم، حتما احساس اعتماد به نفس می کردم" .

خوب، خیلی مطمئن نباشید. همیشه با افرادی ملاقات و کار می کنم

که خیلی بیش از آنچه که می توانند خرج کنند پول دارند.

آن ها به همه چیزهایی رسیده اند که فکر می کنید باعث اعتماد به نفس و شادیشان می شود.

آن ها مشهورند، محترمند و حتی گاهی به حد پرستش مورد علاقه،

اما هنوز احساس اعتماد به خویش را ندارند.

آن ها به چه چیزی نیاز دارند؟ حلقه گمشده کدام است؟ ( ادامه دارد... )
                                                                   

                                                             برگرفته از کتاب دکتر باربارا دآنجلیس

"به نام دوستم"

سلام اونایی که دلتون به تلنگری بنده تا بشکنه و بغضتون بترکه.
سلام اونایی که فکر می کنین داشتن یه همراز از پیدا کردن هرچیزی تو این زندگی سخت تره... .
نیومدم که نصیحت کنم، نیومدم که بزرگ مآبانه حرف بزنم، نیومدم که از جنس بالایی ها از مهر بگم،
نیومدم که برای غم های دنیا، افسوس توخالی بخورم، اومدم که از حس بودن بگم، از جنس متانت بیندیشم،
اومدم که از جنس عدالت مهربانی رو تعریف کنم، از جنس تلاش غصه ها رو پشت سر بذارم. 
این، آغاز منه، این جا جولانگاه منه، این لحظه، حرف منه و این نوشته... .
دوست دارم نظرتونو بدونم، اندیشه تونو بخونم... نه!
اشتباه نکنین، این جا از جاهایی نیست که بیخودی براتون ادای دلواپسارو دربیارن.
این جا هرچیزی که شما بخواین نقش می بنده... . پس به اندازه ای که برای خودتون اهمیت قائلین،
زمانی رو که برای خوندن این نوشته گذاشتین، مهم بشمرین و خواسته ها و نظراتتون رو مطرح کنین... 

                                                                                                پاییز ارغوانی